Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
[slideshow]
Τήν Παρασκευήν, 21ην Μαΐου/ 3ην Ἰουνίου 2011, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἑώρτασε τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης εἰς τόν μοναστηριακόν αὐτῆς ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῶν ἑορταζομένων τούτων Ἁγίων. Τούς δύο τούτους Ἁγίους τιμᾷ ὡς θεοστέπτους βασιλεῖς καί ἰσαποστόλους ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἐπειδή ἠσπάσθησαν τόν Χριστιανισμόν καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ.
Χρεωστικῶς τιμᾷ τούτους ἰδιαιτέρως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὡς προστάτας αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπ’ αὐτῶν εὐσεβοῦς ἐπιμελείας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἀνεγέρσεως πολλῶν καί μεγάλων ναῶν καί μοναστηρίων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οἱ σπουδαιότεροι τῶν ὁποίων εἶναι ὁ Πανίερος Ναός τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ Βασιλική τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.
Συμφώνως πρός τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἁγιοταφιτικήν τάξιν ἀφ’ ἑσπέρας τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς, ἐγένετο Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου καί συμμετεχόντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων, ἐφημερίων τοῦ ναοῦ τούτου, ἀλλά καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.
Μετά τόν Ἑσπερινόν, ἀκολουθοῦντες τό ἔθιμον, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τόν ἐστρωμένον χῶρον, ἔξω εἰς τήν αὐλήν του Ναοῦ καί ἔλαβον τά κόλλυβα καί οἶνον μετά παξιμαδίου.
Τήν ἑπομένην, κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἤρχισεν ὁ Ὄρθρος τήν 6.30 π.μ., τήν 8.00 π.μ. δέ κατῆλθε διά τάς Καταβασίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὅστις ἐνδυθείς μανδύαν, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ, ἐνδυθείς πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν ἄνευ συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων μετά δέ συλλειτουργούντων ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί τινων ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῆς συνεργάτιδος αὐτοῦ κ. Ἀσπασίας Μίτση.
Εἰς τήν κατανυκτικωτάτην ἅμα δέ καί μεγαλοπρεπεστάτην λειτουργίαν ταύτην μετέσχε πολύς εὐσεβής λαός ἐκ τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀλλά καί ἐξ ἄλλων χωρῶν, Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Οὐκρανίας.
Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτοῦ, ἐνδεδυμένοι τήν λειτουργικήν στολήν αὐτῶν καί οἱ λοιποί Ἁγιοταφῖται, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς μετ’ ἐγκολπίου καί σταυροῦ ἀντιστοίχως, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαρμοσύνως κρουομένων, ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα, διερχόμενοι διά τῆς θύρας τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί ἔλαβον ἕκαστος ὡς εὐλογίαν ἐκ τῆς ἑορτῆς τό ἀρτίδιον, τό ἡτοιμασμένον εἰς τόν φοῦρνον τῆς Ἀδελφότητος.
Ἅμα τῆ εἰσόδῳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ὑπεδέχθη πάντας τούς προσελθόντας δια τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.
Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.
Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).
Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον». Ἀμήν. Ἔτη πολλά».
Μετά τοιαύτην πνευματικήν εὐφροσύνην, περί τήν μεσημβρίαν, παρετέθη τράπεζα πρός σωματικήν ὡσαύτως ἐνίσχυσιν, ἀναψυχήν καί εὐφροσύνην. Εἰς ταύτην παρεκάθισεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ.
Source:www.jp-newsgate.net