Λιτανεία της Παναγίας Βηματάρισσας στο Βατοπαίδι
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας άρχισε η λιτανεία της Παναγίας της Βηματάρισσας.
Αφετηρία το καθολικό της Μονής. Με την ελληνική σημαία, δυο λάβαρα δεξιά-αριστερά και στη μέση ο σταυρός του Αγίου Κωνσταντίνου, χορός των Βατοπαιδινών πατέρων έψαλλε και πατέρες κρατούσαν την εφέστειο εικόνα της Παναγίας μας.
Με δυο-τρεις μικρές στάσεις στον αύλειο χώρο, κατευθύνθηκε προς τον εξωτερικό χώρο στο κιόσκι, όπου μπορείς να απολαύσεις σκιά τις ηλιόλουστες μέρες και να δροσιστείς από το κρυστάλλινο νερό του πηγαδιού.
Εκεί ο επίσκοπος Θεόκτιστος τέλεσε το μυστήριο του Αγιασμού.
Η στολισμένη εικόνα της Παναγίας κάτω από την ομπρέλα σκόρπιζε απλόχερα τη χάρη Της.
Επόμενη στάση το ησυχαστικό κάθισμα του μακαριστού γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού (†2009).
Ο διακονητής του γέροντος το διατηρεί σε αρίστη κατάσταση. Καθώς γινόταν η δέηση, με τάξη όλοι προσκύνησαν στα δυο παρεκκλήσια.
Ξεχωριστή συγκίνηση για όσους είχαν επισκεφθεί τον γέροντα, πήραν την ευχή του και διαπίστωναν ότι δεν άλλαξε τίποτα. Όλα στη θέση τους νοικοκυρεμένα, λες και περιμέναμε να βγει ο γέροντας να μας μιλήσει.
Το κέρασμα που μας δόθηκε βοήθησε να συνεχίσουμε από το μονοπάτι και να βρεθούμε στο κάθισμα του Αγίου Νεκταρίου, όπου μένει ο γέροντας Γερβάσιος.
Αν και στη συνέχεια ακολουθούσε κατηφόρα, το κέρασμα το δεχτήκαμε με ευχαρίστηση. Ταυτόχρονα, εναλλάξ προσκυνητές και πατέρες κρατούσαν την εικόνα της Παναγίας για ευλογία.
Τα στελέχη της Αστυνομίας και του Λιμενικού Σώματος με ξεχωριστή ετοιμασία για κέρασμα περίμεναν την ευλογία από τη λιτανεία της εικόνας, όπου έδειξαν με τη συμπεριφορά τους το σεβασμό και την εκτίμηση που έχουν στο πρόσωπο του καθηγουμένου γέροντος Εφραίμ.
Επόμενος σταθμός ο αρσανάς της Μονής και ο παλιός μύλος στη συνέχεια. Ακούραστοι ακολουθούμε τη δύσκολη διαδρομή με τη Χάρη της Παναγίας. Έχουν περάσει στο μεταξύ δυο ώρες από την ώρα που ξεκινήσαμε.
Προτελευταία στάση το κοιμητήριο της Μονής όπου η δέηση αυτή τη φορά ήταν υπέρ αναπαύσεως και διέκρινες αμυδρά δάκρυα στα πρόσωπα πατέρων καθώς μνημονευόταν το όνομα του γέροντος και πατέρα της συνοδείας Ιωσήφ μοναχού.
Στην κεντρική πύλης της Μονής, κάτω από τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Πυροβολυθείσης, έγινε η τελευταία (στον εξωτερικό χώρο) δέηση και ευχαριστία στην Παναγία καθώς αγιάστηκε ο τόπος.
Με αναμμένες λαμπάδες και ψαλμούς προχώρησε η λιτανεία στον εσωτερικό χώρο και μετά την μικρή στάση στο λαδαριό, έφτασε η στιγμή για να τοποθετηθεί η εικόνα στο Άγιο Βήμα μετά τις τιμές που δόθηκαν καθώς έτσι αρμόζει στην περίσταση.
Συγκινημένος ήταν ο επίσκοπος Θεόκτιστος στην ομιλία του στο Συνοδικό από την πρόσκληση, την υποδοχή, την φιλοξενία και ευλογία που δέχτηκε από τον γέροντα Εφραίμ, τους πατέρες και την Ηγουμένη του Αγίου Όρους. Στο Συνοδικό ο επίσκοπος και ο γέροντας μοιράσανε πασχαλινά αυγά στους πατέρες και σε όλους τους προσκυνητές.
Η εορτή τελείωσε στις 1:30 το μεσημέρι. Με την ευκαιρία αυτή μας δόθηκε η δυνατότητα να ευχαριστήσουμε ξανά την Παναγία τη Βηματάρισσα που επέστρεψε ο γέροντας στο Μοναστήρι.
Με τις ευχές του επισκόπου Θεοκτίτσου και του γέροντα Εφραίμ παρακαλούμε η Παναγία η Βηματάρισσα να καθοδηγεί και να προστατεύει τη ζωή μας.
E vorba de Icoana Maicii Domnului Vimatarissa
Aşezată pe un synthronon în altarul bisericii Bunei Vestiri, de această icoană, „dăruită de împărăteasa Plaquidia (Aelia Galla Placidia), fiica împăratului Theodosie cel Mare şi sora lui Arcadie”, este legată o întâmplare mai presus de legile firii, din veacul al X-lea. Într’o vreme se nevoia în sfânta monastire a Vatopedului un tânăr paracliser pre numele său Sava ierodiaconul, care purtând de grija odoarelor bisericii, a fost nevoit a tăinui, într’o mică şi numai de puţini ştiută fântână din altar, crucea lui Constantin cel Mare (care avea în ea şi parte din lemnul Sfintei Cruci) şi această preacinstită icoană a Maicii Domnului, numită şi „Ctitoriţa” (pentru că s’a aflat în vremea ctitorilor Athanasie, Nicolae şi Antonie. De cutremurare a aruncat şi o lumânare aprinsă în puţ, până ce l’au prins arabii şi l’au dus rob în Creta pentru multă vreme. La bătrâneţe, recăpătându’şi libertatea, el s’a întors în mănăstirea sa de metanie, unde nimenea din noua obşte nu ştia de acea fântână din altar. Însă atunci când monahii vatopedini au îndepărtat lespezile de piatră ce acopereau ascunzătoarea, au căzut în genunchi de uimire: după 72 de ani, icoana Maicii Domnului stătea deasupra apei, dimpreună cu crucea şi lumânarea arzând încă!