PROHODUL MAICII DOMNULUI ÎN PATRIARHIA IERUSALIMULUI (VIDEO, PHOTO)

ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

*

Τήν Δευτέραν, 14ην /27ην Αὐγούστου 2012, ἐτελέσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, συμφώνως προς τήν Τυπικήν καί Προσκυνηματικήν Τάξιν αὐτοῦ ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων -Ἐπιταφίου τῆς Θεοτόκου εἰς τόν ἐν Γεθσημανῇ ἱερόν ναόν τῆς Κοιμήσεως αὐτῆς, ἐν ᾧ καί τό Θεομητορικόν Μνῆμα αὐτῆς.

Διά τήν μεγαλοπρεπῆ, κατανυκτικήν καί εἰδικήν τελετήν ταύτην τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἐξεκίνησεν ἀπό τῆς πρωΐας τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τῶν ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν παρεπιδημούντων ἱερέων, μοναχῶν καί πολλῶν προσκυνητῶν ἀπό τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ πομπή αὕτη διέσχισε τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, διῆλθε ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πραιτωρίου, τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, τοῦ Ἁγίου καί Ἀρχιδιακόνου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου καί κατέληξε δι’ ὀλίγην ἀνάπαυσιν μετά τήν ὁδοιπορίαν εἰς τό ὑπεράνω τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἡγουμενεῖον τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν τῷ μεταξύ κατῆλθον οἱ ἱερεῖς εἰς τόν ἱερόν Ναόν καί ἐνεδύθησαν τήν ἱερατικήν στολήν αὐτῶν καί ἐν συνεχείᾳ ἀνῆλθον εἰς τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ.

Ἐνταῦθα ἐν συνεχείᾳ κατελθών ὁ Προεξάρχων τῆς τελετῆς Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον διά τόν Ναόν.

Τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων «ἐν τῆ Γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας», ἤρξατο ἡ εἴσοδος εἰς τόν ἱερόν Ναόν διά τῶν βαθμίδων αὐτοῦ καί ἡ προσκύνησις εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα.

Μετά ταῦτα, τοῦ Μακαριωτάτου προεξάρχοντος, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί τῶν παρεπιδημούντων Ἱερέων συνιερουργούντων, ἐψάλη ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων εἰς τάς τρεῖς στάσεις αὐτῆς, ἤτοι εἰς τήν:

Α’ .” Ἡ ἁγνή ἐν τάφῳ κατετέθης βαβαί,…”

Β’. ” Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν σε τήν Θεοδόχον,…”

Γ’ . ” Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσφέρουσι, Παρθένε…”

Εἰς τήν Α’  Στάσιν ταύτην ἐθυμίασε τό Θεομητορικόν Μνῆμα ὁ Προεξάρχων τῆς ἀκολουθίας Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εἰς τήν Β’  δέ ὁ Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί  εἰς τήν Γ΄ Στάσιν ὁ Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος.

Εἰς τό τέλος τῆς Γ’  Στάσεως, ψαλλομένου τοῦ «Ἔρραναν τόν τάφον…», ὁ Μητροπολίτης Βόστρων κ. Ἱερόθεος ἐρράντισε μέ ἄρωμα διά τοῦ κούμ-κούμ τόν Μακαριώτατον, τούς Ἀρχιερεῖς καί τόν λαόν.

Ἐν συνεχείᾳ πρό τῶν Αἴνων ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος λέγων τά ἑξῆς:

” Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβαστή χορεία τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων,

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Συγκεντρωθήκαμε καί ἐφέτος πάντες ὁμοῦ εἰς τόν Ἅγιον τοῦτον τόπον τοῦ Παναγίου Προσκυνήματος τῆς Γεθσημανῆς, διά νά τιμήσωμεν καί πάλιν εὐκλεῶς ἕν ἐξέχον καί ὑπερβάλλον εἰς Ἁγιότητα Πρόσωπον, τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Αὐτή εἶναι ἡ Παναγία Μητέρα μας, τό ὁλοφώτιστο καί ὁλόλευκο ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀρετῆς. Αὐτή εἶναι ἡ Δέσποινα καί Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν καί τῆς γῆς, ἡ ὁποία σάν τήν αὐγή προβάλλει προμηνύουσα τήν ἀνατολή τοῦ νοητοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐφώτισε τά σκότη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί ἱστορίας. Αὐτή εἶναι ἡ Κυρία τῶν Ἀγγέλων καί Μητέρα τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία ὡς σελήνη ὁλοφώτιστη παρηγορεῖ ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι διαβαίνομεν τάς τρίβους τοῦ παρόντος αἰῶνος, πού ὁμοιάζει ὡσάν πορείαν μέσα εἰς σκότος ψηλαφητόν. Αὐτήν εἶναι ἡ ὡραία καί ὁλοφώτεινη ὡς ὁ Νοητός Ἥλιος, ὁ Ὁποῖος μᾶς δεικνύει τόν δρόμον ἀσφαλῶς πρός τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Αὐτήν ἤλθαμε σήμερα νά τιμήσωμεν ἅπαντες, εὐλαβεῖς προσκυνηταί εἰς τόν ἅγιον τοῦτον τόπον, τόν ἅγιον τόπον, ὅπου ὁ δῆμος τῶν Ἀγγέλων συναθροίζεται, ὅπου οἱ φωνές καί οἱ ὕμνοι τῶν Ἀποστόλων συνευωχοῦνται, ὅπου τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων συρρέουν ὡς πρός βρυσομάνα πνευματική γιά νά ἀρυστοῦν τά νάματα καί τά τοῦ Θεοῦ ἰάματα. Ὁ τόπος οὗτος μακάριός ἐστι, οὐκ ἔστιν, ἀλλά πύλη τοῦ οὐρανοῦ διά τῆς ὁποίας ἡ Πάναγνος καί Πανακήρατος κόρη ἀνέβη εἰς τήν οὐράνιον δόξαν, περιβεβλημένη αἴγλην καί μακαριότητα θεϊκήν.

Ἅγιος καί Πανάγιος ὁ τόπος οὗτος, ὁ ὁποῖος ἡγιάσθη ἀπό τήν ἐναπόθεσιν τοῦ σεπτοῦ σκήνους τῆς Παναγίας μας καί ἡ μάνα γῆ, ὡσάν ἀγκαλιά, ἄνοιξε τά χέρια της, γιά νά δεχθῇ  ἐκεῖνο τό σκῆνος τό πανακήρατον, τό ὁποῖον ἐκυοφόρησε τήν αὐτοζωήν, τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἡ μάνα γῆ ἡγιάσθη, αὐτή ἡ γῆ, ἡ ὁποία ἦτο τό πρίν κατηραμένη νά ἐκβλαστάνῃ τριβόλους καί ἀκάνθας διά τάς ἀνομίας τῶν ἀνθρώπων ἤνοιξε τήν ἀγκαλιά της, διά νά δεχθῇ τήν μητέρα τῆς εὐλογίας, ἐκείνην τήν ὁποίαν διά τῆς ἁγίας ὑπακοῆς της ἔγινε ἡ παραίτιος καί ἡ πρόξενος τῆς χαρᾶς καί τῆς σωτηρίας εἰς τό γένος τῶν ἀνθρώπων.

Γι’ αὐτό μέ δέος, μέ τρόμον, μέ φόβον πρέπει νά ἱστάμεθα εἰς αὐτόν τόν τόπον καί νά μήν ἀφήνωμεν τήν συνήθειαν τήν ψυχοκτόνον, νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς μίαν κατάστασιν, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖ τά ψυχικά καί πνευματικά μας ἀποθέματα. Μόνο καί νά μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε κατ’ ἀξίαν πόσο ἅγιος, πόσο ἱερός, πόσο μακάριος εἶναι ὁ τόπος αὐτός πού ἁγιάσθηκε ἀπό τό σῶμα τῆς Παναγίας μας, πού ἁγιάσθηκε ἀπό τούς ὕμνους καί τίς φωνές τῶν ἀγγέλων, ἀπό τά δάκρυα καί τούς ὕμνους τῶν ἀποστόλων, ἀλλά καί ἀπό τά δάκρυα ἑκατομμυρίων τώρα ἀνθρώπων, πού ἔρχονται δύο χιλιάδες χρόνια, γιά νά ἐναποθέσουν ἐνώπιον τοῦ κενοῦ μνήματός της τίς προσευχές τους, τίς ἐλπίδες τους, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά λάβουν ἀπάντησιν, ὅτι θά λάβουν παρηγορίαν, ὅτι θά λάβουν ἐνίσχυσιν εἰς τόν προσωπικόν καθημερινόν τους ἀγῶνα. Ἑορτάζομεν σήμερα ἀδελφοί ἁγίαν ἑορτήν καί πανήγυριν καί ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία λαμπροφορεῖ καί δοξάζει τόν ἅγιον Θεόν, ὁ Ὁποῖος μετέστησε τήν ἀκοίμητον λαμπάδα, τήν νοητήν τήν ἁγίαν, λέγω, Παρθένον, ἐκεῖ ὅπου περιπολεύουσιν οἱ ἀνώτερες ταξιαρχίες τῶν Ἀρχαγγέλων, καιομένην καί  ἐκδαπανομένην ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλοσύνης Αὐτοῦ. Γιορτή εἶναι ἡ σημερινή αὐτή πανήγυρις, γιορτή καί χαρᾶς πρόξενος, διότι δέν ἑορτάζομεν θάνατον λυπηρόν, ἀλλά θάνατον ζωηφόρον, θάνατον, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ τήν καινήν κτίσιν, τήν ὁποίαν ἐγκαινίασε μέ τήν ἀνάστασίν Του ὁ Χριστός μας, γι’ αὐτό ἐν μιᾷ φωνῇ, ἐν μιᾷ ψυχῇ, ἐν μιᾷ τῇ διαθέσει ὁ χορός τῶν Ἁγίων Πατέρων μας σήμερον λαμπροφορεῖ, σήμερον πανηγυρίζει, σήμερον μᾶς ἐκδιδάσκει χαράν νά ἔχωμεν εἰς τήν ψυχήν μας, διότι ὁ θάνατος τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ εἶναι θάνατος ἀθάνατος. Ὁ θάνατος τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ εἶναι πηγή χαρᾶς καί εὐλογίας γιά ὁλόκληρον τόν κόσμον. Ὁ θάνατος τῆς Ἁγίας Παρθένου εἶναι ζωηφόρος καί παρεκτικός ζωῆς καί εὐλογίας εἰς ὁλόκληρον τήν κτίσιν. Γι αὐτό λοιπόν σήμερον ἄς ἀποβάλωμεν τόν μέλανα χιτῶνα τῆς θλίψεως καί τῶν δακρύων καί ἄς ἐνδυθῶμεν νοερῶς χιτῶνα δικαιοσύνης, χιτῶνα εὐφροσύνης, εἰς τήν ψυχήν δοξολογίαν, εἰς τά χείλη μακαρισμούς καί εἰς τήν ὕπαρξίν μας ὁλόκληρη, ἀτελεύτητη χαρά καί εὐφροσύνη.

Προσερχόμεθα γιά νά ἀσπασθοῦμε τό κενό μνῆμα της, γιά νά λάβωμεν χάριν ἀπό τήν χάριν της, ἐκείνη, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἀξία τῆς χάριτος καί τῆς εὐλογίας  ἀπό ἐκείνη ἡ ὁποία, ὅπως λέγει ἡ χρυσῆ λύρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ζοῦσε μόνον γιά τόν Θεόν γι’ αυτό καί ἡ ζωή της ὁλόκληρη ἦταν ὁ Θεός, γι αὐτό καί ἡ ζωή της ὁλόκληρη σάν ἥλιος ἔλαμπε τίς ἀκτῖνες τῆς Θεότητος εἰς τόν κόσμον. Ἤλθαμε, λοιπόν, γιά νά προσκυνήσωμεν τιμητικῶς τήν Ἁγίαν καί σεπτήν μορφήν της καί νά  λάβωμεν πηγήν ἁγιασμάτων καί χαρίτων διά τήν ζωήν μας. Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα. Πανηγυρίζοντες τήν Κοίμησιν ἤ μᾶλλον καλύτερον, ὡς λέγουν οἱ Πατέρες, τήν «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐκδημίαν καί τήν εἰς οὐρανούς θείαν ἐνδημίαν», λαμβάνομεν καί δύναμιν, γιά νά ξεπερνοῦμε τούς καθημερινούς μικρούς ἤ μεγάλους θανάτους τῆς ζωῆς μας. Ὁ θάνατος στεκόμενος μπροστά εἰς τήν Ἁγίαν μορφήν της φοβήθηκε καί ἔφυγε, γι αὐτό καί λέγει καί πάλιν ὁ ἱερός Δαμασκηνός: «πρός αὐτήν γάρ προσβλέπων ὁ θάνατος δέδοικεν, φοβήθηκε, ἐτρόμαξε, ἐμνήσθη γάρ τοῦ Υἰοῦ της, γιατί θυμήθηκε τοῦ Υἱοῦ της,  δηλαδή τοῦ Σωτῆρός μας καί ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθεν

Ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθεν. Ἔμαθεν ὁ θάνατος νά μήν τολμᾷ νά ἀγγίζῃ ἐκείνους, πού ἀποτελοῦν τό ταμεῖον τῆς δυνάμεως καί τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ἔμαθε ἀπ’ αὐτά πού ἔπαθε πάνω εἰς τόν Σταυρόν ἀπό τόν Κύριό μας, ὁ Ὁποῖος συνέτριψε βασιλικῷ καί θεϊκῷ τῷ δικαιώματι τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τόν διάβολον. Ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθεν ὁ θάνατος καί ταύτην προσβλέπων δέδοικεν. Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἔτσι θεολογοῦσα ἡ Ἐκκλησία μας, δίνει χαράν, δίνει δύναμιν, δίνει ἐλπίδα εἰς τήν ζωήν μας, ὅπως σᾶς εἶπα, γιά νά ξεπερνοῦμε τούς μικρούς καί μεγαλυτέρους θανάτους στή ζωή μας, οἱ ὁποῖοι  ἔρχονται μέ τήν δύναμιν καί τήν δολιότητα τοῦ κλέπτου, γιά νά κλέψουν ἀπό τήν ψυχή μας τίς ἐλπίδες, τίς παρηγορίες, τίς εὐλογίες καί τίς χάρες τοῦ Θεοῦ.

Γιατί θάνατος εἶναι ἡ ἀνθρώπινη προδοσία, θάνατος εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἀνεστιότητα, θάνατος εἶναι ἡ ἀθεΐα, ἡ ὁποία λεηλατεῖ ὅ,τι ὀμορφότερο κρύβει ὁ ἄνθρωπος μέσα στήν ψυχήν του, τήν κοινωνία, δηλαδή, μετά τοῦ Θεοῦ. Θάνατος εἶναι τά καθημερινά προβλήματα τῆς ζωῆς, τά ὁποῖα μεταστρέφουν τήν προσοχή μας ἀπό τά ἐπουράνια εἰς τά γήϊνα, εἰς τίς βιωτικές μέριμνες. Θάνατος εἶναι τά προβλήματα μέσα εἰς τό σπίτι, τῆς συζυγίας, τῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα δημιουργοῦν πηγές κακῶν καί ἀνησυχίας καί θλίψεως πολλῆς, οἱ ὁποῖες πηγές, δυστυχῶς, διαχέονται καί δηλητηριάζουν κοινωνίες καί ἔθνη ὁλόκληρα.

Γιατί θάνατος εἶναι καί ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία μέ ἰδιαίτερη σφοδρότητα ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη πολεμᾷ καί συγκλονίζει ἰδιαίτατα δέ καί τήν φιλτάτην πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, τήν χώραν τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τήν δίνην μιᾶς τρικυμίας πρωτοφανοῦς, ἡ ὁποία εὑρίσκεται καί συμπιέζεται ἀπό τίς συμπληγάδες πέτρες τῶν ποικίλων πειρασμῶν καί δοκιμασιῶν.

Θάνατος εἶναι ἡ ἀσθένεια γιά τόν ἄνθρωπον πού τοῦ κλέβει τήν προοπτικήν τῆς ζωῆς, τήν ἀνάγκη νά δημιουργῇ καί νά κάνῃ ὄνειρα γι’ αὐτή τήν ζωήν. Θάνατος πικρός εἶναι καί γιά κείνους πού δεν ἔχουν τήν ζωή τους στεριωμένην πάνω στήν πέτρα τῆς πίστεως.  Ἤλθομεν στή Μάννα τῆς Ζωῆς, στή Μάννα τοῦ Θεοῦ καί Μάννα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, γιά νά τήν παρακαλέσωμεν νά μᾶς δώσῃ δύναμιν ὡς πρόσωπα, ὡς κοινωνίες, ὡς ἔθνη, ὡς οἰκουμένη ὁλόκληρη, γιά νά μποροῦμε μέ τή δική της χάρη, νά ξεπερνοῦμε ὡφέλιμα γιά τήν ψυχή μας αὐτές τίς πικρές δοκιμασίες.

Ὑψώσατε τά μάτια σας καί ἴδετε: Ὅλα αὐτά τά ἁγιοκάνδηλα εἶναι τά ἁγιοκάνδηλα τῆς εὐσεβείας καί τῶν δακρύων καί τῶν προσευχῶν πού αἰῶνες τώρα οἱ εὐλαβεῖς προσκυνηταί ἀπό ὁλόκληρον τόν κόσμο ἔχουν κρεμάσει μπροστά στόν τάφο τῆς Παναγίας καί εἶναι τά σύμβολα τῆς πίστεως, εἶναι τά σύμβολα τῆς ἐλπίδος, εἶναι τά σύμβολα ὅτι κανείς ὁ ὁποῖος προστρέχει στήν Παναγία μας δέν θά φύγῃ ποτέ κατισχυμένος, δέν θά φύγῃ ντροπιασμένος, δέν θά μείνῃ ἄδειος, ἀλλά θά λάβῃ τήν ἀπάντησιν κατά τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως πάντοτε.

Εὐλαβεῖς προσκυνητές καί ἡμεῖς, Μακαριώτατε Πάτερ, Σεῖς ὁ ὁποῖος θεοφιλῶς ἡγεῖσθε τῆς Ἁγιοταφιτικῆς αὐτῆς Ἀδελφότητος, προσκυνητές καί ἡμεῖς ἀπό τήν πατρίδα Ἑλλάδα, ἀπό τήν ἔνδοξον καί ἑλληνικωτάτην Μακεδονίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος ἐκόμισεν εἰς τήν Ἀνατολήν τό φῶς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἔτσι ὥστε νά λάβῃ ὡς ἀντίδοσιν ἀγάπης ἀπό τήν Ἀνατολήν τό φῶς τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού φωτίζει καί ἁγιάζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον.

Καταθέτομεν, λοιπόν, ἐνώπιον τοῦ Σεπτοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί Μητέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι Ἐκείνη δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ, θ’ ἀπλώσῃ χέρι στοργικό, ὡς μάνα πού εἶναι, ἐπάνω ἀπό τή ζωή μας καί θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τούς ποικίλους πειρασμούς τῆς ζωῆς. Σ’ Ἐσᾶς δέ μεταφέρομεν τήν ἀγάπην, τόν σεβασμόν, τήν τιμήν, τά αἰσθήματα. Καί ἐρχόμεθα ἐδώ ὡς προσκυνητές, ἀλλά καί ὡς ἀδελφοί Σας καί παιδιά Σας, γιά νά ἀσπασθῶμεν τό χέρι Σας καί νά σφυρηλατήσωμεν τούς ἤδη ὑπάρχοντας ἰσχυροτάτους δεσμούς ἀγάπης, ἐν Χριστῷ ἀδελφωσύνης καί συμπορεύσεως μέσα εἰς τά πεπρωμένα τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος.

Εὐχηθεῖτε, Μακαριώτατε, ἡ χάρις τῆς Παναγίας μας νά σκεπάζῃ ὅλους μας, τήν πατρίδα μας, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τόν κόσμον ὁλόκληρον, ἔτσι ὥστε μέ τήν δικήν της σκέπην νά πορευώμεθα καί νά νικῶμεν τούς κάθε λογῆς θανάτους, γιά νά ἔχωμεν στήν ζωήν ἐλπίδα καί χαράν καί χάριν πολλήν ἀπό Ἐκείνην.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, ἅγια. Ἄξιον τό προσκύνημά σας, ἀδελφοί, ἐσεῖς πού ἤλθατε ἀπό Ἑλλάδα, ἀπό τίς Σλαβικές χῶρες, ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, δίκην Ἀποστόλων. Ἄξιον τό προσκύνημά σας καί νά λάβετε τήν ἀντίδοσιν τῆς θυσίας σας κατά τό μέτρον τῆς εὐλαβείας σας καί τῆς ἀγάπης σας . Ἀμήν”.

Μετά τούς Αἴνους τήν Δοξολογίαν καί τό ᾈσματικόν «Ἅγιος ὁ Θεός», ἠκολούθησε ἡ περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου μετά τῆς ἐν στάσει Κοιμήσεως εἰκόνος τῆς Θεοτόκου ἀπό τοῦ κέντρου τοῦ Ναοῦ πρός δυσμάς πρός τήν εἴσοδον αὐτοῦ ἐσωτερικῶς.

Ἐνταῦθα ἐγένετο δέησις, μεθ’ ἥν ἠκολούθησεν ἡ κάθοδος τοῦ Ἐπιταφίου καί ἡ τοποθέτησις αὐτοῦ διά προσκύνησιν ὑπό τῶν πιστῶν ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ μνήματος ἐν τῷ χώρῳ τῆς Παναγίας Πλατυτέρας τῆς Ἱεροσολυμιτίσσης καί ὁ Πολυχρονισμός τοῦ Μακαριωτάτου.

Τῆς ἀκολουθίας ἀπολυθείσης, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Πατριαρχική καί Ἱερατική Συνοδεία καί οἱ προσκυνηταί ἀνῆλθον εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ἐδεξιώθη αὐτούς διά ψυχροῦ ὕδατος καί ὀπωρῶν ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Source: http://www.jp-newsgate.net